Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Jogging

Τζόκινγκ (Jogging) μορφή τρεξίματος σε αργό, ήπιο και ήρεμο ρυθμό, χωρίς πίεση και ένταση, άθλημα αντοχής… ποτέ μου δεν το συμπάθησα.

 Παιδιόθεν σακατεύτηκα με ποδήλατα, πατίνια, μη σου πω για τη φάση που την είχα δει Κομανέτσι και συνήθιζα να κοιτώ τις παπαρούνες ανάποδα κρεμασμένη από το μονόζυγο. Κυνηγούσα δε κάθε είδους μπαλάκια, μη με έβαζες μόνο να τρέξω γύρω – γύρω όλοι ασκόπως χωρίς τερματισμό. Εκεί είχα θέμα, η χειρότερή μου… ούτε για ζέσταμα!

Απίθανα τελείως μου φάνταζαν όλα αυτά τα τυπάκια, που συναντάς στους δρόμους της πόλης, τα πάρκα, τα γήπεδα, με τα ακουστικά στα αυτιά να τρέχουν βαριεστημένα θαρρείς, αλλά πάντα με ρυθμό και πάντα ακούραστα. Εντελώς άσκοπη σπατάλη ενέργειας, μα πιάσε μια μπάλα ή κάτι τέλος πάντων… δείξε λίγη ψυχή!

 Αρχικά μου ήταν άγνωστο το γιατί νοιώθω τέτοια αποστροφή για ένα τόσο δημοφιλές σπορ. Τα προβληματικά μου γόνατα συνέδραμαν στο να έχω και ιατρική γνωμάτευση ως δικαιολογία πειστική για να μην μπω ποτέ στον κόπο να δοκιμάσω την όποια γλύκα έχει το τζόκινγκ και απλά να συνεχίσω να λοιδορώ τα τρεχούμενα στρατιωτάκια.

«Κραδασμοί στις αρθρώσεις τους και αέρας στα πανιά μου.»

Τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά όλοι αυτοί οι δρομείς άρχισαν να μη με ενοχλούν, άλλωστε συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν αντιπαθώ το τζόκινγκ και όλους τους οπαδούς του, απλά λατρεύω την ταχύτητα!

Και ο καιρός τρέχει κι αυτός μαζί τους με σορτσάκι και ακουστικά στα αυτιά και οι δρομείς πληθαίνουν και βλέπω φίλους, παλιούς γνώριμους, γείτονες να κάνουν τζόκινγκ σε αργό και ήπιο ρυθμό χωρίς πίεση και ένταση και μένω αποσβολωμένη να τους κοιτώ να τρέχουν γύρω – γύρω όλοι και αναρωτιέμαι…

Χθες βράδυ μίλησα με την Άννα στο τηλέφωνο και κλείνοντας μου είπε με στόμφο «Μα Σοφία οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σα το τζόκινγκ, άθλημα αντοχής!»