Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Ένα αγόρι με κοιτάει, με εξετάζει σαν να ναι γιατρός έτοιμος να βγάλει γνωμάτευση. Ποιος είναι όμως ο ασθενής, γιατί εγώ γιατρό δε ζήτησα και πτυχίο ιατρικής νομίζω δε διαθέτουμε…

Και έξω άρχισε να βρέχει και άρχισαν οι αστραπές… οι κεραυνοί, διαμαντένιος ουρανός!

Οι σκέψεις μου τρέχουν εκεί ψηλά στα σύννεφα και επιστρέφουν… ανάμεικτα συναισθήματα, διάχυτοι συνειρμοί, μπρος στα μάτια μου περνάνε!

Προσπαθώ να βάλω απλά φρένο σε όλα αυτά γιατί το μόνο που χρειάζομαι είναι ηρεμία και συγκέντρωση και όταν τελειώσουν με περιμένει… το τρένο φάντασμα!

(Όποια ομοιότητα με στίχους από τα Ξύλινα Σπαθιά είναι εντελώς εσκεμμένη!!!)